[av_textblock size=” font_color=” color=” custom_class=”]
Steeds hetzelfde doen en andere resultaten verwachten. Volgens Albert Einstein is dat de definitie van waanzin. Maar welke prijs zijn we bereid te betalen om iets anders te doen? Willen is vaak geen belemmering. We willen ontzettend veel en in deze tijd kan ook ontzettend veel. The sky is the limit. Er zijn echter altijd beperkingen. Er zitten bijvoorbeeld maar 24 uur in een dag, waarbij het verstandig is ongeveer 8 uur te slapen. Vaak kost iets wat je wilt bereiken moeite. Vasthoudend zijn of iets nieuws leren. Dat gaat niet vanzelf. Dat roept direct een tweede vraag op. Ben je bereid te falen, je doel niet te bereiken of fouten te maken?
Hoe bewust zijn onze patiënten daarvan en zijn ze al toe aan die stap? Het model van Prochaska en DiClemente laat zien dat mensen bij een verandering vaak een aantal fasen doorlopen en dat het normaal is om tussentijds een aantal keer uit te vallen of terug te vallen. Moeten we in onze meetcultuur soms tevreden zijn met mensen helpen opnieuw in een proces te stappen en ze, als het lukt, een stapje verder brengen.
Zijn wij als fysiotherapeuten, verzekeraars en overheid ook bereid om deze prijs te betalen? Geen heroïsch einddoel met fotofinish en mooie medaille. Geen klinisch relevante verbetering op een meetinstrument. De winst zit hem misschien niet in het behalen van een einddoel, maar om gezamenlijk opnieuw te durven instappen.
[/av_textblock]
