[av_textblock size=” font_color=” color=” custom_class=”]
De rollen omgedraaid! Deel 2
In het voorjaar van 2017 liep ik over het schoolplein om mijn zoon naar school te brengen. Ik was iets vergeten en twijfelde of ik het nog even ging halen, voordat ik mijn dochter naar het kinderdagverblijf ging brengen. In dat moment van twijfel zwaaide mijn rechterbeen door de lucht en voelde ik een vervelende en pijnlijke klik. Ik kon mijn been niet doorstrekken en viel bijna omdat ik alleen nog een klein beetje gewicht op mijn tenen kon nemen. Ik probeer er doorheen te bewegen en het been te schudden, maar strekken lukte niet en het leek alsof mijn kniegewricht niet lekker spoorde. Gewicht nemen ging moeizaam. Uiteindelijk ben ik bij mijn fiets gekomen en heb mijn dochter naar het kinderdagverblijf gebracht. Buigen ging beter dan strekken, dus fietsen kon ik redelijk.
Op mijn werk ging ik direct aan de slag. Beetje tractie, beetje schudden. Mijn collega eens aan mijn been laten sjorren. Ik kon iets beter door de pijn heen en iets beter belasten, maar het bleef voelen alsof mijn been niet spoorde. Na enkele dagen was het in een keer voorbij. Er zat nog wat vocht in de knie, maar ik voelde de beperking niet meer. Na 2 weken was ik weer volop aan het sporten. 2 keer hardlopen, 2 keer fietsen en 1 keer zwemmen. En wekelijks 7 tegen 7 voetballen. Eind augustus zonder problemen de kleine Triathlon volbracht. Niks aan de hand. Of toch?
In het najaar van 2017 viel ik ’s avonds na een lange dag op de bank in slaap. Een kwartier later werd ik met een dikke knie wakker en weer het gevoel dat de knie niet spoorde. Strekken was weer een probleem. Ik kon het niet plaatsen, want ik had niks gedaan. Alleen maar geslapen. Gelukkig was het na een paar dagen weer over en kon ik mijn normale sportprogramma weer oppakken. In het najaar niet fietsen en zwemmen. Alleen keer in de week hardlopen. Inmiddels had ik wel besloten om voetballen definitief op te geven. Dat gaf te veel gedoe en was het voor mijn niet meer waard. Ik gaf in die periode training aan een jeugdteam en deed daar wel nog regelmatig een partijspel mee.
2018 was het jaar dat ik mijn doel, gesteld in 2015, wilde halen. 5 km hardlopen onder de 20 minuten. Ik probeerde de intensiteit van de training iets op te schroeven en dat voelde fysiek goed. Totdat ik in April na een loopje twijfelde of ik zou oversteken of iets verder door zou lopen. Weer voelde ik in de lucht een knak en pijn. Ik voelde direct dat ik niet verder kon. Weer was strekken het probleem. Ook nu was ik verbaast, want ik had geen belaste draai gemaakt of gekke langding gehad. Naar huis lopen ging moeizaam en weer vocht in de knie. Deze keer had ik de knie echter na 2 dagen weer vrij en kon ik zonder problemen weer hardlopen. Maandag ging goed. Woensdag ging goed. Vrijdag ging goed. Totdat ik tijdens een potje voetbal met mijn zoon mijn been in de lucht strekte. Weer klik en vast. Nu begon het toch echt wel vervelend te worden. Na 2 dagen weer vrij, maar nu tot 2 keer toe op mijn werk een klik en bijna door mijn hoeven. Steeds vocht in de knie en in de knieholte ontstond een verdikking. Vermoedelijk een cyste. Na 2 weken niet hardlopen en bijna dagelijks vervelend pijnlijke klikjes en steeds vocht en een strekbeperking begon ik me behoorlijk zorgen te maken.
Deze zorgen waren mede gebaseerd op het verleden. Ik ben 4 keer aan mijn knie geopereerd. Ik heb een knie die ik goed kan belasten, maar ook regelmatig wat gedoe geeft. Pijn of vocht. Ik kan mijn been niet maximaal buigen. Dit heeft de afgelopen jaren regelmatig tot beperkingen geleid in mijn sportleven. Op mijn 23 ben ik gestopt met voetballen op een hoog niveau omdat ik steeds geblesseerd raakte aan de knie en ik na 5 jaar moe was van revalideren en de onzekerheid. Als danser en dansdocent kon ik bepaalde bewegingen niet maken en merkte ik dat ik bij een bepaalde trainingsbelasting tegen een grens aan liep. Voor veel mensen vaak niet zichtbaar, maar voor mij een duidelijke beperking waar ik mee heb leren leven. Bewegen is mijn grootste passie en ook veel van mijn toekomst dromen zijn gekoppeld aan bewegen. Van sporten en dansen tot wandelen en nieuwe beweegvormen uitproberen. Met mijn gezin en kinderen actief op pad gaan.
Met de voorgeschiedenis van mijn knie en mijn kennis als fysiotherapeut wist ik dat ik een knie had waar een actieve aanpak het beste was. Het is niet een knie waar je nog ingrepen in wilt doen, want de kans op verbetering is dan klein en de kans op verslechtering groot. Ik had nu echter een knie die volledig onbetrouwbaar was geworden. Ik kon niet meer wandelen, want ik wist niet of ik weer thuis kon komen. Zwemmen ging niet, kreeg ik ook gedoe. Fietsen zelfde verhaal. Met mijn kinderen naar buiten liep ik erbij als een oude man, waar ieder moment mijn knie vast kon lopen. Het gekke bleef dat zodra het goed was ik weer bijna alles kon, maar de frequentie en onvoorspelbaarheid van de klachten maakten dat ik heel onzeker en angstig werd. Was dit het moment dat mijn knie definitief mijn leven ging begrenzen. Dat zou echter gek zijn wint inmiddels nog geen 4 weken geleden kon ik met mijn bekende beperkingen probleemloos sporten.
Mijn vermoeden was een Corpus Liberum. Een los fragmentje dat door de knie zweeft en af en toe en nu frequent voor slotverschijnselen kan zorgen. Zo’n fragmentje kan echter weer tot rust komen, maar wanneer en voor hoe lang. Weghalen betekende toch weer een nieuwe operatie. Iets waarvan ik mezelf beloofd had dat ik dat niet meer zou doen, daar de voorgaande ingrepen voor mij niet het gewenste effect hadden gehad. Ik raakte aardig van slag en zag mijn leuke toekomstplannen in rook opgaan.
Ik besloot een collega fysiotherapie praktijk om advies te vragen en mogelijk toch op zoek te gaan naar beeldvorming. Een MRI maken zou mogelijk de oorzaak van de slotklachten aan het ligt brengen, maar gaf ook de mogelijkheid tot informatie waar ik niet op zat te wachten.
Menno
[/av_textblock]
