Ik werk vanuit een cockpit benadering. Daarin wordt de stand van de hoofdmeter, die staat voor kwaliteit van leven, beïnvloed door vele kleine metertjes. In de cockpit kunnen verschillende elementen in beeld worden gebracht die invloed hebben op de kwaliteit van leven (hulpvraag) van een mens (biopsychosociale model). Naast het herkennen van overbelasting is er ruimte om onderbelasting of verminderde belastbaarheid in kaart te brengen (belasting- en belastbaarheidsmodel). Genezen of gezondheid is daarin niet de enige of het belangrijkste element (Determinants of health model van Dahlgren et al).

De randvoorwaarden per individu, maar ook voor het individu in tijd kunnen verschillen. Dat maakt ervaren kwaliteit van leven een dynamisch begrip. Het opheffen van een aantal beperkingen kan onvoldoende zijn om de kwaliteit van leven te beïnvloeden. Het kan echter ook voorkomen dat het veranderen van één element voldoende is om de hoofdmeter weer in het groen te hebben staan. Daarbij hoeven zeker niet alle andere metertjes ook in het groen te staan. In de behandeling maak ik gebruik van drie mechanismen die naast elkaar en door elkaar toegepast worden. Voorwaarden scheppen voor (natuurlijk) herstel, adaptatie (training) en acceptatie.

Diversiteit is de norm. Het gaat niet om wat goed of fout is, maar wat jij kan met de elementen die jou gegeven zijn. Het lichaam is een informatieverwerkend systeem dat zich constant aanpast aan zijn omgeving en de input die het krijgt functioneel tracht te plaatsen. Vaak kiest het lichaam de oplossing van de minste weerstand. Soms is dit niet de beste oplossing. Samen gaan we op zoek naar alternatieven die mogelijk beter werken.